Ένα δωμάτιο με θέα παρακαλώ.

Ένα δωμάτιο με θέα παρακαλώ.
Με θέα τη θάλασσα.
Να μπορώ να βλέπω τα καταγάλανα νερά της,
τις χρυσές αμμουδιές της.
Να με κάνει να αναπολήσω, να νοσταλγήσω, να χαθώ στο βυθό της.

Ένα δωμάτιο με θέα παρακαλώ.
Με θέα τον ουρανό.
Ολόκληρο, δεν συμβιβάζομαι με κομμάτι του.
Θέλω να μετρήσω όλα τ'αστέρια.
Να γυρνάω το κεφάλι μου και να συνεχίσω να μετράω.
Δεν μπορώ να τα μετρήσω όλα αν δεν είναι ολόκληρος.

Ένα δωμάτιο με θέα παρακαλώ.
Με θέα τις χιονισμένες βουνοπλαγιές του Δεκέμβρη.
Να βγω να παίξω με το χιόνι,
όπως παίζει η φύση με τις σκέψεις μου.
Μόνο αν ο καιρός είναι καλός.
Τώρα τελευταία δεν είναι ποτέ καλός.

Ένα δωμάτιο παρακαλώ.
Διαφορετικό απ'το δικό μου.

Πίσω απ'το γυαλί

Πίσω απ'το γυαλί...
Βλέπω ανθρώπους να γελάνε
μα και να κλαίνε, και να πονάνε.
Βλέπω τη φύση να ζει
και να πεθαίνει παράλληλα.
Βλέπω έναν κόσμο πανέμορφο,
να καταστρέφεται, να διαλύεται.
"Αυτός δεν είναι ο κόσμος μου."
Πετάω το κουτί.

Πίσω απ'το γυαλί...
Βλέπω ένα πρόσωπο οικείο,
αξύριστο, αγέλαστο, ακούραστο.
Βλέπω δύο μάτια να με κοιτάνε,
γεμάτα ζωντάνια, γεμάτα απορία.
Βλέπω έναν άνθρωπο γνωστό,
μα και συνάμα άγνωστο.
"Αυτός δεν είναι ο κόσμος μου."
Σπάω τον καθρέφτη.

Πίσω απ'το γυαλί...
Βλέπω παιδιά να παίζουν στο δρόμο,
να γελάνε, να χτυπάνε.
Βλέπω ανθρώπους να περπατούν,
να τρέχουν, να βιάζονται.
Βλέπω την βροχή να πέφτει στο πεζοδρόμιο,
να σχηματίζει ρυάκια, να λερώνει τα αυτοκίνητα.
Βλέπω τον ήλιο ψηλά στον ουρανό,
να κρύβεται σιγά-σιγά πίσω απ'τα σύννεφα.
"Αυτός είναι ο κόσμος μου..."
Ανοίγω το παράθυρο,
η ανοιξιάτικη αύρα με αγκαλιάζει,
οι μυρωδιές ταξιδεύουν την όσφρησή μου,
οι ήχοι της πόλης μουσική στ' αυτιά μου,
οι αχτίδες του φωτός με τυφλώνουν γλυκά,
η βροχή πέφτει απαλά στο πρόσωπό μου.
"...και εγώ θα τον αλλάξω."